مدام از می لعلی است روی جانان سرخ

شود به خون که تا دست و تیغ جانان سرخ

نشد ز ریختن خون خدنگ مژگان سرخ

که دست می شود از دامنش چو مرجان سرخ

چنین شود اگر از می عذار جانان سرخ

در آن زمان که کند سبز من لب از پان سرخ

ز تاب می چو شود سیب آن زنخدان سرخ

که خار بر سر دیوار شد چو مرجان سرخ

شد از گزیدن لب هر که را که دندان سرخ

به خون هر که نگردید تیر جانان سرخ

اگر چنین شود از اشک من بیابان سرخ

که همچو جامه فانوس شد شبستان سرخ

ز بس ز گرمی آن شست گشت پیکان سرخ

شود ز گوی سبکسیر روی چوگان سرخ

خوش آن زمان که لب یار گردد از پان سرخ

بود ز لعل لب او رخ بدخشان سرخ

ز خون من نشود دست و تیغ جانان سرخ

که از تپانچه بود چهره یتیمان سرخ

که در مقام جلال است رخت شاهان سرخ

که گردد اخگر خامش ز باد دامان سرخ

کز اوست روی سخن گستران ایران سرخ