سیل بردارد مگر از خاک، این ویرانه را

من که بر سر می کشیدم این نفس میخانه را

می فشاندم در زمین شور کاش این دانه را

هست در خشکی گشایش بیش، دست شانه را

برد با خود میهمان من چراغ خانه را

می کند ویرانه تر زنجیر این دیوانه را

چشم حیران قدر داند جلوه مستانه را

شمع کافوری نسازد دل خنک پروانه را

چوب گل سازد دو بالا شورش دیوانه را

تابه تفسیده از خود دور سازد دانه را

از برون گر محتسب بندد در میخانه را

گر شراب بی خماری هست این میخانه را

چوب گل هم می کند عاقل من دیوانه را

مرکز پرگار بال و پر شود پروانه را

هر که در یک پله دارد کعبه و بتخانه را