قد تو کجا و قد رعنای قیامت

ای از مژه شوخ صف آرای قیامت

در دامن کهسار کم از خنده کبک است

هم جنتی از چهره و هم دوزخی از خوی

خورشید تو چون از افق زلف برآید

از داغ بود گرمی هنگامه دلها

در سینه ما سوختگان نم نتوان یافت

از شرم گنه بس که کشیدم به زمین خط

در سایه کوه گنه ما ز بلندی

از سینه آتش نفسان دود برآید