ای زلف تو شیرازه دیوان قیامت

خاموشی و گفتار دهان تو دهد یاد

چشم تو سیه خانه صحرای تجلی

مژگان صف آرای تو همدوش صف حشر

دامان قیامت بود آن زلف پریشان

مانند در گوش تو شده تازه و سیراب

وقت است که در دیده خفاش گریزد

شد صبح قیامت ز لب لعل تو پرشور

چون جلوه کنی از دو جهان گرد برآید

رسوایی معشوق نه جرمی است که بخشند

از راه خطرناک تو ای کعبه امید

صائب چه گشایی گره از طره دلدار؟