روشنگر آیینه دلها دم صبح است

خورشید جهانتاب کز او لعل شود سنگ

آن را که دل از زنگ سیه چون دل شب نیست

چون قامت خود راست نماید علم صبح

عیسای سبکروح بود مهر جهانتاب

دل را ز جهان آنچه کند سرد به یک دم

در دایره اهل نظر غیر دل شب

چون دیده انجم مژه بر هم نگذارند

تا تیره بود سینه نفس پرده شام است

چون شرح توان داد سبکدستی او را؟

از رفتن روشن گهران کیست نسوزد؟

بر فوت سحرگاه بود اشک کواکب

صائب به سخن زنگ ز دلهای سیه برد