از غبار خط فزون شد روشنایی دیده را

دیده یعقوب می خواهد نسیم پیرهن

گر چه باشد صیقل زنگ کدورت ماه عید

خود حساب از پرسش روز حساب آسوده است

می نمودم وحشت از کثرت، ندانستم که خار

چند باشم زان رخ مستور، قانع با خیال؟

بی قراری های دل زنگ کدورت را فزود

بهره زان موی میان نازک خیالان می برند

زلف با افتادگی بر سر کشان غالب شود

نیست جز انسان کسی شایسته اوصاف حق

سخت تر گردد گره، هر گاه صائب تر شود