کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را

می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت

تن به هر تشریف ناقص کی دهد نفس شریف؟

همت عالی شود نازل ز پیوند خسیس

منع ما از سیر گلزار ای چمن پیرا مکن

قدر یاقوت لب او را که می داند که چیست؟

گرمخونی می کند بیگانگان را آشنا

صیقل دل های بی غم گر چه باشد ماه عید

رتبه کامل عیاران بیش گردد از محک

خود حسابان صائب از دیوان محشر فارغند