استاده را ثواب نماز نشسته نیست

پیوند من ز عالم بالا گسسته نیست

بیطاقتی سپند مرا جسته جسته نیست

آسودگی به سایه طاق شکسته نیست

ورنه در کریم به محتاج بسته نیست

گر دل چو مغز پسته ترا زنگ بسته نیست

من گر شکسته ام سخنم پا شکسته نیست

آسوده از زدن بود آن در که بسته نیست

بر روی هر که گرد یتیمی نشسته است

چون رشته دل مبند به هر گل که دسته نیست

شمعی به از طبیب به بالین خسته نیست

صائب کسی که از خودی خویش رسته نیست