سر رشته امید ز رحمت گسسته نیست

گر محتسب شکست خم میفروش را

نتوان مرا دگر به فسون رام خویش کرد

چون نوبت نگاه رسد خسته می شود

بنمای یوسفی که درین قحط سال عشق

مویی دم ز فکر دهان و میان او

آنجا که برق غیرت عشق است نامه سوز

صائب برو به کوی خرابات فرش شو