ما را دماغ جنگ و سر کارزار نیست

دیوانه ای که می رمد از سنگ کودکان

از خواب درگذر که سپهر وجود را

چون موجه سراب اسیر کشاکش است

پیداست چیست لنگر مشت غبار ما

با زاهدان خشک مکن گفتگوی عشق

از دل برون نمی رود امید بخت سبز

چون وا نمی کند گره از کار هیچ کس؟

از هیزم است آتش سوزنده را حیات

چون ماهی ضعیف که افتد در آب تند

از حال هم ز مرده دلی خلق غافلند

خمیازه را به خنده غلط کرده اند خلق

(با حکمم ایزدی چه بود گیر و دار خلق؟

(در هیچ سینه نیست که نشکسته ناخنی

ریحان زلف اگر چه ز دل زنگ می برد