آتش به مغزم از می احمر گرفته است

آتش ز اشک در مژه تر گرفته است

نخل خزان رسیده اگر نیستم، چرا

دل در میان داغ جگرسوز گم شده است

دلها به جای نامه اعمال می پرند

تیغ تو غوطه در جگر آتشین زده است

مژگان به هم نمی زند از آفتاب حشر

صد پیرهن عرق نگه شرم کرده است

تا آب زندگی دو قدم راه بیش نیست

زان روی آتشین که دو عالم نقاب اوست

داغ است چرخ از دل پر آرزوی ما

خونم که می شکافت به تن پوست چون انار

صائب چراغ زندگی ماست بی فروغ