از خود رمیده ای است که صحرا گرفته است

این ساغری که لاله حمرا گرفته است

صیاد پیشه ای که دل از ما گرفته است

موجی که خو به شورش دریا گرفته است

آب گهر طبیعت دریا گرفته است

از داغ عشق رنگ سویدا گرفته است

چون کوه هر که دامن صحرا گرفته است

آن را که شرم راه تماشا گرفته است

بادام عنکبوت که عنقا گرفته است؟

از دست ما که دامن صحرا گرفته است؟

خصم سیه دلی که پی ما گرفته است

بیش آن کس است کاو کم دنیا گرفته است

این آتشی که در جگر ما گرفته است

آن ساده دل که دامن دنیا گرفته است

فرداست رنگ مردم دنیا گرفته است