دستی به جام باده حمرایم آرزوست

چون ریگ، سیر دامن صحرایم آرزوست

پرگاروار با قدم آهنین خویش

تا از جگر برآورم این خارها که هست

گردد ز بیم سوختن خود کباب من

نتوان به عیب خویش رسیدن ز راه چشم

آیینه ام سیه شده از قحط همنفس

امید بوسه از دهن تنگ آن نگار

زان دم که چشم من به سراپای او فتاد

عالم به چشم من دل فرعون گشته است

صائب بهشت اگر چه نیاید به چشم من