نه تخت جم، نه ملک سلیمانم آرزوست

چندین هزار دیده حیرانم آرزوست

تا چند در سفینه توان بود تخته بند؟

طوفان چه دست و پای زند در دل تنور؟

تا خنده بر بساط فریب جهان کنم

قانع به ریزه چینی انجم نیم چو ماه

زین بوستان که پرده خارست هر گلش

چون مور اگر چه نیست مرا اعتبار خاک

تا زین جهان مرده رهایی دهد مرا

رنج سفر ز ریگ بیابان فزونترست

سنگین شد از کنار پدر خواب راحتم

دربانی بهشت به رضوان حلال باد

در چشم من سواد جهان خون مرده ای است

بی آرزو دلی است، اگر مرحمت کنند

صائب دلم سیاه شد از تنگنای شهر