جامی ز خون بی غش منصورم آرزوست

بر من جهان ز دیده مورست تنگتر

با طاقتی که پنجه ازو برده است موم

ساغر حریف عقل گرانجان نمی شود

مردم ز اشتیاق شکر خواب نیستی

شیرینی حیات دلم را گزیده است

نازک شدم چنان که گمان می برند خلق

صائب درین زمان که رسیده است مشق فکر