ماری است نی که مهره دل بیقرار اوست

هر چند کز دو دست شود باز عقده ها

در پرده سازهای دگر حرف می زنند

عیش و نشاط و خرمی و عشرت و سرور

جان می دهد به نغمه سیراب خلق را

هر کشتی دلی که به گرداب غم فتاد

بی برگ و برگ عیش برد عالمی ازو

خوشوقت می کند به نفس اهل حال را

گلگون باده دارد اگر تازیانه ای

چاه ذقن که آب شود دل ز دیدنش

دارد دم مسیح همانا در آستین

از دیده غزال رباینده تر بود

صائب به هر دلی که خراشی ز درد هست