در هر دلی که ریشه کند پیچ و تاب عشق

موج سراب می شمرد سلسبیل را

پیراهنش قلمرو جولان یوسف است

چینی که از جبین نگشاید به زور می

خونابه ای که می چکد از مو به موی ما

آن پادشاه حسن که منظور صائب است

آن روی لاله رنگ که دل داغدار اوست

رنگی که ریخت در قدح لعل، آفتاب

با آن فروغ حسن، جگر گوشه سهیل

هر شبنمی که هست درین باغ و بوستان

گردون که نعل اوست در آتش ز آفتاب

از دیده نظارگیان می برد غبار