عشق گهرشناس به دیوانه خوشترست

زین حاجیان که گرد حرم طوف می کنند

نشنیده ای که می شکند سنگ، سنگ را؟

باران ابرهای سفیدست تازه تر

در ابر از آفتاب توان فیض بیش برد

از شمع بزم اگر چه ثبات قدم خوش است

در حاجت، آشنا در بیگانگی زند

مستان نمی رسند به کیفیت هوا

تیغ است در بریدن ره نعل واژگون

صائب ز دانه ها که درین دامگاه هست