وحدت سرای دل به جهانی برابرست

هر شعر آبدار که دل می برد ز جا

دل تازه می شود ز شراب کهن مرا

آن طفل شیرمست که دیوانه اش منم

از پیچ و تاب، موی بر آتش نشسته ای است

در دیده ای که هست ز بینش شراره ای

باشد سبک چو قلب زراندود پیش ما

خورشید بی صفا نشود از غبار خط

غیر از تو ای نگار ز سیمین بران کراست

آسوده از ملامت خلقم که حرف سخت

پیش کسی که صائب ازین خاکدان گذشت