با آب خضر آن خط شبگون برابرست

این نشأه ای کزان لب نوخط به من رسید

خطی که از ذقن به بناگوش می رود

در ملک آرمیده حسن است خط سبز

در خانمان خرابی ما خشکی سپهر

در زیر پای عشق، سر خاکسار ماست

بی انتظار می رسد از غیب باده اش

شوری که سنگ بر خم هستی زند ترا

موج سراب و طره لیلی، ز بیخودی

سودای عشق در سر مجنون بی کلاه

مشکل که سر برآورد از خاک، روز حشر

در چشم داغ دیده صائب درین بهار