ما را کلاه فقر به افسر برابرست

تلخی نمی رسد به قناعت رسیدگان

میزان عدل میل به یک سو نمی کند

این گریه ای که هست گره در گلو مرا

از فیض عشق در قدح لاله رنگ ماست

در کام ماهیی که به تلخی برآمده است

پیش کسی که سلطنت فقر یافته است

دستی که از فراق تو بر دل نهاده ایم

بر آتشی که در جگر ما نهفته است

در قلزمی که حیرت دیدار ناخداست

مهر خموشیی که مرا بر دهن زدند

با بادبان کشتی بی دست و پای مرا

صائب به چشم هر که ز دریادلان شده است