مردن به درد عشق به دنیا برابرست

نقش برون پرده رازست چشم تو

در اوج اعتبار به عزلت توان رسید

یوسف چسان دلیر تماشای خود کند؟

آیینه تنگدل نشود از هجوم عکس

هر گوشه ای که گوشه چشمی در او بود

در چار فصل چون نبود سرو تازه روی؟

آنجا که شرم حسن به غور سخن رسد

در شب مشو دلیر به عصیان که از نجوم

لعل لبی که تشنه به خون دل من است

قربانیان نگاه پریشان نمی کنند

در چشم عارفی که به مغز جهان رسید

در پله ای که سنگدلیهای کعبه است

با درد عشق، طاقت و بیطاقتی یکی است

حسنی که در لباس بود آب و رنگ او

صائب اگر به دیده انصاف بنگری