ز هر چه از تو جدا می شود بیفشان دست

مدار سوختگان را ز طرف دامان دست

خوشم که نیست مرا کوته از گریبان دست

به غیر دامن شبها به هیچ دامان دست

که رعشه را نتواند نمود پنهان دست

که از گرفتگی آید برون به احسان دست

که آورد ز دل بحر خشک مرجان دست

اگر چه هست سراپای سرو بستان دست

نشوید آن که درین نشأه ز آب حیوان دست

چو تاک اگر چه مرا هست صد هزاران دست

ز اشک چون همه شب می گزد به دندان دست؟

مکش چو شانه ازان زلف عنبرافشان دست

به آب تیغ، شهیدی که شست از جان دست