گرفت صبح سر آفتاب را به دو دست

به یک پیاله گل صد هزار بلبل مست

که تیر تاز کمان شد جدا، به خاک نشست

میی که شیشه افلاک را به زور شکست

که می رود چو حنا این نگار دست به دست

دل مرا و ترا چون توان به هم پیوست؟

که همچو نی کمر خویش در دمیدن بست

که باز بسته نظر را دهند طعمه به دست

توند آن که چو ابرو به هم دو مصرع است

کسی که توبه ما را به یک اشاره شکست

که پیش سیل بود قصرهای عالی پست

ترا که دست به تعمیر خانه دل هست

به آفتاب چو شبنم رسید دست به دست