نفس شمرده زدن نیز بادپیمایی است

بود همیشه پریشان دلی که هر جایی است

سیه دلی که چو طاوس در خودآرایی است

به محفلی که مرا دعوی شکیبایی است

دلش ز سنگ بود گر سپهر مینایی است

ز خلق روی نهفتن تلاش رسوایی است

ز بیقراری وحشت دلی که صحرایی است

که بستن نظر از عیب خلق بینایی است

چنین که چشم تو مشغول باده پیمایی است

ز بس که عارض او تشنه تماشایی است

که سبزی پر طوطی ز فیض گویایی است

که می توان نفسی راست کرد، تنهایی است

ز خار، باد صبا ایمن از سبکپایی است