دهان پسته پر از خون دل ز خندانی است

به آب خضر تسلی شدن گرانجانی است

که تخم مردم آزاده، دامن افشانی است

ز حسن، بهره آیینه گر چه حیرانی است

عزیز گشتن یوسف ز پاکدامانی است

که نوبهار در آغاز، غنچه پیشانی است

که در صدف، گهرم بی صدف ز غلطانی است

که از خیال تو دل در بهشت روحانی است

که مومیایی این دلشکسته، انسانی است

به این خوشم که دل ایمن از پریشانی است

علاج دیده من سرمه سلیمانی است

که دست خار ازان کوته است، عریانی

سیاه مستی من زین شراب ریحانی است