که مرگی دل و قحط غذای روحانی است

برهنه شو که گهر مزد دست عریانی است

سپند، منتظر آتش از گرانجانی است

چه نعمتی است که افلاک سر که پیشانی است!

اگر چه ساکن شهرم، دلم بیابانی است

اگر نه داغ جنون خاتم سلیمانی است

جبین پیر خرابات بس که نورانی است

که سبزی پر طوطی، گل سخندانی است

ازو چه شکوه کنم، عالم پریشانی است