ز خود برآ که عجب دامن بیابانی است

که بر گشاده دلان چرخ روی خندانی است

به چشم رهزن بیرحم، تیغ عریانی است

اگر چه مور بو، پیش ما سلیمانی است

که نه سپهر درین حلقه سبحه گردانی است

که هر حباب در او پرده دار طوفانی است

وگرنه داغ جنون آفتاب تابانی است

وگرنه دایره چرخ، چشم حیرانی است

که چشم های فرو رفته، چاه کنعانی است

چو آتشی است که در دامن بیابانی است

که در گسستن او تیز کرده دندانی است

ز سایه سر زلف تو کافرستانی است

که چشم مور به نازک خیال، میدانی است