ز خاک همچون هدف هر که سر برآورده است

دلم چو برگ خزان دیده باز می لرزد

تو چون ز خویش توانی برآمد ای زاهد؟

ز غیرت لب لعل تو آه سرد کشد

که کرده است ز دل دست آرزو کوتاه؟

فغان که حسن گلوسوز حرف، چون طوطی

ترا که بال و پری هست سیر کن صائب