نه خط ز خال لب یار سر برآورده است

میان شبنم و گل، پرده حجاب شده است

سبک عنانی زلف از تپیدن دلهاست

زخنده اش جگر خاک شکرستان است

تو شیشه جان غم خود خور که عشق سنگین دل

به خون باده گلرنگ تشنه زان شده ام

به لامکان حقیقت کجا رسد زاهد؟

مشو ز لاله سیراب و داغ او غافل

همای عشق که افلاک سایه پرور اوست

مگر به فکر لب او فتاده ای صائب؟