نگاه را رخ او آب از حیا کرده است

همان نگه که مرا با تو آشنا کرده است

چو گل ز ساده دلی تکیه بر صبا کرده است

ز بس که روی ترا با صفا کرده است

گرفتن سر راه توام گدا کرده است

که بر جفا، ستم و بر ستم، جفا کرده است

همان که دامن یوسف ز کف رها کرده است

مرا چو کاه سبک جذب کهربا کرده است

هزار گمشده را شوق رهنما کرده است

دل رمیده من خانه را جدا کرده است

ز فرش، هر که قناعت به بوریا کرده است

که ماه یکشنبه را منتش دو تا کرده است

که صبر غنچه گل را گرهگشا کرده است

که گوهر تو صدف را گرانبها کرده است

هزار پیرهن صبح را قبا کرده است

که همچو موج عنان را ز کف رها کرده است