سبز می گردد روان چون آب از ماندن مرا

بس که دلسردم ز تار و پود هستی چون کتان

دشمنان را دارم از تیغ تغافل سینه چاک

شمع ماتم را خموشی به ز آب زندگی است

گر چه بر خورشید من آفاق تنگی می کند

داغ دارد مشربم در خوش عنانی موج را

لنگر دریای امکان است کوه صبر من

چون زمین آرامش عالم به من پیوسته است

عشرت روی زمین از من بود چون صبح عید

گر چه از افسردگی ها چون چراغ کشته ام

پرتو خورشید چون خورشید باشد بی زوال

دستگیری می کنم آن را که گیرد دست من

در گره از نافه نتوان بست موی مشک را

هر تهیدستی نیارد ماه کنعان را خرید

ای که چون سنگ فلاخن دورم از خود می کنی

حاصل من منحصر در ترک حاصل گشته است