پلی است آن طرف آب، هر که هشیارست

که بوی گل به دماغ ضعیف من بارست

چمن صحیح بود تا نسیم بیمارست

عجب نباشد اگر همچو اشک، سیارست

وگرنه بادیه عشق بی خس و خارست

متاع این سفر از چشم همچو دستارست

که هر چه جز دل خود می خورم زیانکارست

که در شکنجه بود هر کسی که هشیارست

که در نماز جماعت شتاب بیکارست

که شربت دل بیمار، چشم بیمارست

که طفل، شوخ چو افتاد خانه بیزارست

که در بهار و خزان خامه اش گهربارست