که سال و ماه به دیوانه سر به سر عیدست

همین بس است که فارغ ز دید و وادیدست

که دل سفید چو گردید صبح امیدست

که بنده را خط راه گریز، تهدیدست

که فقر دارد و از مزد فقر نومیدست

که همچو خضر گرفتار عمر جاویدست

وگرنه لاغری ماه، عیب خورشیدست

که آه سرد در آن نشأه سایه بیدست