حضور دل نبود با عبادتی که مراست

نفس چگونه برآید ز سینه ام بی آه؟

ز رستخیز نباشد گناهکاران را

اگر به قدر سفر فکر توشه باید کرد

ز داغ گمشده فرزند جانگداز ترست

مرا به عالم بالا دلیل خواهد شد

به دل ز خاک گرانسنگ نیست قارون را

به هیچ دشمن خونخوار، بیجگر را نیست

ز آسیای گرانسنگ، دانه را نبود

به هیچ حسن گلوسوز نیست عاشق را

نصیب خال ز کنج دهان خوبان نیست

نموده است شکر خواب را به مخمل تلخ

سراب را ز جگرتشنگان بادیه نیست

همین بس است که فارغ ز دید و وادیدم

چو کوتهی نبود در رسایی قسمت

به هیچ پیر نباشد مرید صادق را

به چشم سرمه، جهان را سیاه می سازد

به هم چو شیر و شکر، سنگ و شیشه می جوشد

به خرج کردن اوقات چون نورزم بخل؟

دهان سایل اگر پر گهر کند چو صدف

چو غنچه سر به گریبان کشیده ام صائب