نیست ممکن بر گرفتن دیده از رویش مرا

خار و خس را دشمنی چون برق عالمسوز نیست

می شود صد آه، چون مجمر اگر آهی کشم

شکوه ها در دل گره زان چین ابرو داشتم

چون سپند از بزم خود چندان که دورم می کند

طوطی از آیینه می گویند می آید به حرف

آن که چون یوسف به نقد جان خریدارش شدم

از دم تیغ تغافل روی گردان چون شوم؟

سرو بر آیینه ام چون زنگ می آید گران

نذر خاک آستانش سجده ای دارم ز دور

رو نمی گرداند از تیغ تغافل جرأتم

نیست تنها پیچ و تاب من ازان موی میان

دیگران را گر به کویش پای در گل رفته است