نیست جز حسرت، نصیب دیده از رویش مرا

بس که ترسیده است چشم از تندی خویش مرا

یک سر مو نیست بیم از چین ابرویش مرا

مهر بر لب می زند چشم سخنگویش مرا

می برد از راه بیرون، قد دلجویش مرا

دست چون موی کمر پیچیده هر مویش مرا

تا به گل رفته است پا چون سرو در کویش مرا

همچنان بی تابی دل می برد سویش مرا

نیست صائب سیری از نظاره رویش مرا