بی زبانی پرده داری می کند راز مرا

گر برون آید، به خون خود گواهی می دهد

از نوازش منت روی زمین دارد به من

گوش گل بی پرده از گلبانگ من گشت و هنوز

کی به ساحل می گذارد موجه خود را محیط؟

سیل از ویرانه من شرمساری می برد

از شبیخون نسیم صبح ایمن می شود

از دو عالم دوخت چشمم دوربینی های عشق

عقل اگر صائب نسازد با دل من گو مساز