آخر حسن تو از خط به از آغاز شده است

جوهر از آینه حسن تو بیرون زده است

خط به فکر سخن انداخته یاقوت ترا

نیم زلفی که شده است از بر روی تو عیان

خط که پروانه عزل است پریرویان را

خط که باطل کن سحرست سیه چشمان را

در بناگوش تو تا راه سخن یافته خط

گلی از صحبت این نوسفر قدس بچین

گرمی روی دل افزود به حسن از دم خط

تا به روی تو خط از حلقه نظر وا کرده است

خط سبزی که ترا بر سر حرف آورده است

چشم بد دور که آن دلبر نو خط صائب