از رگ ابر، هوا سینه شهباز شده است

نیست خاری کهن باشد مژه گلگونش

من چه مرغم، که تذروان بهشتی رو را

بهله تا دست به آن موی میان افکنده است

دل چرا از خط مشکین تو در هم باشد؟

روی گرم تو مرا بر سر حرف آورده است

صائب از فیض دعای شب و اوراد سحر