نه همین دل ز لب لعل تو پر شور شده است

شوخ چشمی که نظر بر دل من دوخته است

خانه آینه در بر رخ یوسف بندد

دایم از جوش جنون سینه من صد چاک است

می کند خوش سخنی صافدلان را دشمن

نشود کشته عشق از سخن حق خاموش

ذره ای نیست که از مهر تو خالی باشد

صائب آن بلبل آتش نفسم عالم را