خاطر از سبحه و زنار مکدر شده است

در خرابات مغان آب حیات است سبیل

پای آزاده محال است که در گل ماند

تا چه دیده است در آن چهره نو خط، کامروز

از کلاه نمد فقر چه گلها چیند

بر غزالان سبکسیر ز سوز نفسم

شبنم از سعی به سر چشمه خورشید رسید

گرد هستی نفشانده است به سامان از خود

تا قیامت نشود شمع مزارش خاموش

آنچنان کز می گلرنگ به دور افتد جام

تا به آن روی عرقناک نظر وا کرده است

در محیطی که فلک کشتی طوفانی اوست