این نه غنچه است که گلزار به بار آورده است

بلبلان را به سر مشق جنون می آرد

می کند دیده نظارگیان را روشن

می توان یافت ز بوی خوش باد سحری

تا که دارد سر گلگشت گلستان، که بهار

کوه را سر به بیابان دهد از تاب کمر

نیست ممکن که به پیراهن یوسف نرسد

نه همین دار ز منصور برومند شده است

گوشه ای هر که ازین عالم پرشور گرفت

دم نشمرده محال است برآرد صائب