این چه شورست که در عالم جان افتاده است؟

پله ناز تو بسیار گران افتاده است

همه جا سایه آن سرو روان افتاده است

عرق از بس که به رویت نگران افتاده است

ذره از هستی ناقص به گمان افتاده است

سست عهدست ولی سخت کمان افتاده است

گر چه شکر لب من مور میان افتاده است

هر که را آتش روی تو به جان افتاده است

دو سه روزی که هوا بال فشان افتاده است

خواب ایام بهارم به خزان افتاده است

هر که صائب چو صدف پاک دهان افتاده است