گر چه رویش ز لطافت ز نظر پنهان است

می توان خواند ز پشت لب او بی گفتار

حسن او پا به رکاب از خط مشکین شد و باز

دل عاشق شود از پرده ناموس سیاه

چرخ یک حلقه چشم است و زمین مردمکش

شاهدی نیست سزاوار تماشا، ورنه

ریشه نخل کهنسال فزون می باشد

صائب از دیدن خوبان نتوان دل برداشت