شکوه از گردش گردون ز بصیرت دورست

ساخت هر زخم تو لب تشنه زخم دگرم

خصم بیجا به زبردستی خود می نازد

گوهر شوخ، گریبان صدف پاره کند

شوربختی چه کند با دل صد پاره ما؟

غور کن غور، که چون آینه بی زنگار

از دم صبح چو اوراق خزان انجم ریخت

بیشتر گشت سیه کاریم از موی سفید

زر میندوز که چون خانه پر از شهد شود

حسن را ملک ز بیماری چشم آبادست

تابع مطرب تردست بود وجد و سماع

معنی روشن و خورشید، گل یک چمنند