به تماشای تو از هر مژه راه دگرست

چشم عاشق ز تماشای تو چون سیر شود؟

عرض خود را مده ای یوسف مصری بر باد

به خط و خال گرفتار مرا نتوان کرد

چشم خورشید ندارد نگه عالمسوز

با قضا پنجه زدن گر چه گناهی است بزرگ

نیست شایسته دعوی دل خونین، ور نه

رهنوردی که گرانبار علایق گردید

قطع شد راه و همان دوری منزل برجاست

تا ز صحرای وطن رخت به غربت نکشد

چون به اقرار گنه لب نگشاید صائب؟