سرنمی پیچم به سنگ بیستون از کار عشق

از نوازش بیشتر می بالم از ریزش به خود

نیست میدان دل پر وحشت من شهر را

پای دیوار مرا هر برگ کاهی تیشه ای است

روی تلخ دایه نتواند مرا خاموش کرد

چون هدف گردنکشی از خاکساری کرده ام

نیست بی جا از شفق صائب اگر خون می خورم

شد مسلسل بوی گل، زنجیر می باید مرا

از نسیم گل پریشان گردد اوراق حواس

می کشد مجنون من ز آمد شد مردم ملال

سر به صحرا داده چشم سیاه لیلیم

هیچ کاری بی کمان نگشاید از تیر خدنگ

هست از جوهر فزون صد حلقه پیچ و تاب من

نیست از غفلت اگر معماری دل می کنم

بی غبار خط مرا تسخیر کردن مشکل است