صبح از جان های روشن یاد می آید مرا

از دم سرد خزان برگی که می افتد به خاک

می شوم چون شبنم گل آب از تردامنی

ناله خیزد چون سپند از دانه ام بی اختیار

می شود یاقوتی از خون جگر منقار من

گوهر را می دهد گرد یتیمی خاکمال

تیغ می گردد الف بر سینه شهباز من

می شود چشمم ز حسرت چون ید بیضا سفید

طفل اشکم، نیست جز گرد یتیمی دایه ام

رشته اشکم به دامن می رسد بی اختیار

نیست تا گل در نظر صائب چو بلبل خامشم