چون به خاطر آن دو لعل آبدار آید مرا

خون خود را می کنم چون آب بر تیغش حلال

آن که برق خرمنم در زندگی هرگز نشد

تن به هجران دادن و از دور دیدن خوشترست

خار دیوارم، خزان و نوبهار من یکی است

شبنم من چشم می پوشد ز روی آفتاب

خار صحرای جنون گر سر بسر سوزن شود

از نظر چون رفت، برگشتن ندارد آب عمر

همت من پشت پا بر عالم باقی زده است

هر که را کاری است، گردون می زند بر یکدگر

می شنیدم پیش ازین از خون شمیم نوبهار

ای که داری خنده بر کوتاه دستی های من

کی به فکر وعده ام آن بی وفا خواهد فتاد؟